هر جا که شاعری ز تو آغاز میکــند

                   آن زخمهای کهنه دهـــان باز مـــیکـــند

ماندست یک نفر دگر از لشگر حـسین

                   سرباز چند ماهه علی اصــغـــر حســین

از دشمنان مهارت او گرچه کمتر است

                   اما شرافتش به همه دشمنان سر اســت

اینجا کسی نبود که گوید بــه کوفــیان

                   مردی به غیرت است نه بر زور بازوان

گل در میان خار و خسان جلوه مینمود

                   یــــک مـــرد در میان بـدان جلوه مینمود

دیوی رسید و تیر بدی در کمان گرفت

                   ناگه گلوی نازک گــل را نشـــان گرفـــت

حالا رسـید تیر و قفـس باز میــشــود

                   حالا پـــرنده در خـط پـــرواز مــیشــــود

پرواز کـرد پــرنده و ســرباز آخـریـن

                   ای کوفــیان حمایــتــتان را صـــد آفرین

حالا نشان عزت و مردی فرشـته ها

                   بستـند دسـت کودک صـحــرای کــربـــلا

وصفش نه کار شاعری و شاعران بود

                   اینجا زبـــان قــافیـطه ها ناتـــوان بــــود

از کربلا که شـــاعری آغاز مـــیکـــند

                   بــر نــاتــوانــی قــــلــــم آواز مــیـکــنـــد